Πέρασε μια εβδομάδα, από τον καβγά και την απότομη αλλαγή του, μέχρι τότε, αγαπημένου μου. Πάλευα να κατανοήσω το τι είχε μεσολαβήσει. Τα έβαζα με τον εαυτό μου που είχα αφεθεί, εκείνη την ημέρα, έτσι στα συναισθήματα μου. Ήταν όμως πράγματι αυτή η αιτία; Δεν μπορούσε με τίποτα να το χωρέσει το μυαλό μου, όσο για την καρδιά μου, κομματιασμένη και σε πείσμα των καταστάσεων, τον κρατούσε ακόμα στο θρόνο του!
Όσες φορές προσπαθούσα να ανοίξω μια συζήτηση, μου έλεγε να τον αφήσω ήσυχο και να μην τον πιέζω. Θα τον αναγκάσω με την στάση μου να φύγει και θα φταίω εγώ που τον πίεσα...! Εντάξει καλέ μου να μην σε πιέσω, αλλά έχουμε ένα παιδί, βασικά καθημερινά πράγματα που πρέπει να τακτοποιηθούν... είμαστε μαζί ..μέχρι να πάρεις τις αποφάσεις σου... Το σπίτι άδειο και ούτε νύξη για χρήματα. Εκείνος συνήθως έρχονταν χορτάτος από έξω, αλλά εμείς; Και καλά εγώ, το παιδί; Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και αφέθηκα για άλλη μια φορά στον "υστερικό" εαυτό μου, βάζοντας του τις φωνές πως το μωρό χρειάζεται το γάλα του και να κόψει το λαιμό του να πάει να αγοράσει τα απαραίτητα. Παρά τις γκριμάτσες δυσφορίας του, υποσχέθηκε την επομένη (Σάββατο) που δεν δούλευε να πάει super market. Μάλιστα μου τόνισε - όπως και φαίνεται να έκανε- πως θα πήγαινε να δανειστεί από τον κουμπάρο του, γιατί τον ίδιο (τον καημένο) δεν τον είχαν πληρώσει ακόμα.
Έφυγε λοιπόν το Σάββατο το πρωί, κάνοντας μου τη χάρη, μετά από παρακάλια μου, να μου αφήσει τα κλειδιά του σπιτιού, μήπως και χρειαστεί να βγω έξω, πήρε όμως το αυτοκίνητο μου, για να πάει για ψώνια. ...
Τον περίμενα ως το απόγευμα. Άφαντος! Το μωρό χωρίς γάλα, εν τω μεταξύ. Το τηλέφωνο του κλειστό. Τα μεσάνυχτα, δεν άντεξα και αφού δεν απαντούσε στα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα μου, τηλεφώνησα και στον κουμπάρο του. Όπως μου είπε, όντως είχε περάσει το πρωί, και όντως του δάνεισε 100 ευρώ για να πάει να ψωνίσει για το παιδί.
Εκείνος εξαφανισμένος, όλο το βράδυ και την επόμενη ημέρα και φυσικά δεν απαντούσε στο κινητό του. Η δική μου ψυχολογική κατάσταση, δεν περιγράφεται. Ακόμα απορώ με τον εαυτό μου, που κατάφερα εκείνη την περίοδο, να σταθώ στο παιδί μου.
Ευτυχώς το πρωί της Κυριακής πέρασαν ο κουμπάρος του - και ο μόνος γνωστός του, που είχα γνωρίσει - με τη γυναίκα του και μου έφεραν και ένα κουτί γάλα για το παιδί και μερικά χρήματα. Μαζί και κάποιες χρήσιμες πληροφορίες για τον "λατρευτό", "αξιαγάπητο" και "στοργικό" σύντροφο μου και πατέρα του παιδιού μου.
Ο κύριος το είχε σύστημα. Όταν έβρισκε τα σκούρα, όταν άρχιζαν οι υποχρεώσεις, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Ο κουμπάρος του απορούσε που είχαμε μείνει δυο χρόνια μαζί. Είχε αρχίσει να σκέφτεται πως άλλαξε, αμ δε!
Μου είπε και άλλα, πως έφυγε με τον ίδιο τρόπο από τον πρώτο του γάμο, παρατώντας δυο παιδιά, πως έκανε φυλακή για κλοπή και αργότερα για διγαμία, πως στο ιστορικό του υπάρχουν και άλλες σχέσεις που εγκατέλειψε έχοντας αποκτήσει παιδιά. Ο γιόκας μου, με έναν γρήγορο υπολογισμό είναι μάλλον το πέμπτο παιδί του.
Κόντευα να τρελαθώ, πως γκρεμίζονταν έτσι η εικόνα του ανθρώπου μου, που μέχρι πριν από δέκα ημέρες ήμασταν μια οικογένεια και σχεδιάζαμε μαζί το μέλλον μας! Ένιωθα έναν πόνο να κατακλύζει το μυαλό και το σώμα μου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ, ούτε να νιώσω. Άρχισαν όμως να φωτίζονται αμυδρά κάποια θεματάκια από το παρελθόν, που τα παραμέριζα οικειοθελώς, ενώ θα έπρεπε να με έχουν τρέψει σε φυγή από τότε. Και πέρασαν χρόνια για να τα συνδυάσω όλα μαζί - αν και νομίζω πως ακόμα δεν έχω συνθέσει ολόκληρη την αλυσίδα - και να δω το μέγεθος της καταστροφής που μου προκάλεσε, όχι μόνο συναισθηματικά.
Τελικά η "λατρεία" απάντησε στα απανωτά τηλεφωνήματα, και του κουμπάρου του, το βράδυ γύρω στις 23:00 που είχε ξαναπεράσει για να βεβαιωθεί πως ήμουν καλά. Ζήτησε να μου μιλήσει, και με μια φυσικότητα λες και δεν είχε συμβεί τίποτα, μου περιέγραψε πως είχε περάσει τη νύχτα με δύο κουταβάκια στα πόδια, μπροστά στο τζάκι...
Τον ρώτησα γιατί μου το έκανε αυτό, τον αγαπούσα, γιατί με βασάνιζε; και μου απάντησε πως τι τα θέλω τώρα αυτά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου