Αν είχε βγει μερικά χρόνια νωρίτερα αυτό το τραγούδι,
σίγουρα θα του το αφιέρωνα. Αυτή η επιμονή του ήταν που με τράβηξε κοντά του και
η σταθερή ατάκα του «όλα θα γίνουν» ήταν που με γέμιζε δύναμη στα δύσκολα και μου
έδινε την δύναμη να σταθώ δίπλα του στο άγνωστο.
...Ώσπου ανακάλυψα απότομα, πως η σιγουριά του προέρχονταν
από την αδιαφορία του και όχι από την επιμονή του στην αγάπη μας και εγώ άρχισα
ξαφνικά να βουλιάζω…
Στη διάρκεια λοιπόν αυτής της βουτιάς θανάτου, άρχισα να
παρατηρώ την δική μου δύναμη, την δική μου επιμονή. Τα προβλήματα που προκάλεσε
η αιφνίδια εξαφάνιση του συνεχίζουν και με τον καιρό διογκώνονται, αλλά είμαι
αποφασισμένη να τα αντιμετωπίσω, ασπίδα μπροστά στο γιό μου.
Ναι, πλέον μπορώ να κοιτάζω στον καθρέφτη και να λέω λέω
πιστικά στο είδωλο μου «όλα θα γίνουν» και ας φαίνεται εγωϊστικό, αυτό μου δίνει τη δύναμη που χρειάζομαι, ενώ το χαμόγελο του γιουμου, επιβεβαιώνει την επιλογές και τις αποφάσεις
μου .
Ίσως κάποτε, ένας ώμος να αντικαταστήσει το ντουβάρι, που γέρνω
για να κλάψω τις στιγμές που στοιβάζονται ανελέητα τα προβλήματα, αλλά δύναμη
θα αντλήσω μόνο από την τύπισσα εκεί απέναντι στον καθρέφτη που με κοιτάει
επίμονα!
Όλα θα γίνουν, αρκεί να το πιστέψω και να το πω εγώ!
Πέρασε μια εβδομάδα, από τον καβγά και την απότομη αλλαγή του, μέχρι τότε, αγαπημένου μου. Πάλευα να κατανοήσω το τι είχε μεσολαβήσει. Τα έβαζα με τον εαυτό μου που είχα αφεθεί, εκείνη την ημέρα, έτσι στα συναισθήματα μου. Ήταν όμως πράγματι αυτή η αιτία; Δεν μπορούσε με τίποτα να το χωρέσει το μυαλό μου, όσο για την καρδιά μου, κομματιασμένη και σε πείσμα των καταστάσεων, τον κρατούσε ακόμα στο θρόνο του!
Όσες φορές προσπαθούσα να ανοίξω μια συζήτηση, μου έλεγε να τον αφήσω ήσυχο και να μην τον πιέζω. Θα τον αναγκάσω με την στάση μου να φύγει και θα φταίω εγώ που τον πίεσα...! Εντάξει καλέ μου να μην σε πιέσω, αλλά έχουμε ένα παιδί, βασικά καθημερινά πράγματα που πρέπει να τακτοποιηθούν... είμαστε μαζί ..μέχρι να πάρεις τις αποφάσεις σου... Το σπίτι άδειο και ούτε νύξη για χρήματα. Εκείνος συνήθως έρχονταν χορτάτος από έξω, αλλά εμείς; Και καλά εγώ, το παιδί; Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και αφέθηκα για άλλη μια φορά στον "υστερικό" εαυτό μου, βάζοντας του τις φωνές πως το μωρό χρειάζεται το γάλα του και να κόψει το λαιμό του να πάει να αγοράσει τα απαραίτητα. Παρά τις γκριμάτσες δυσφορίας του, υποσχέθηκε την επομένη (Σάββατο) που δεν δούλευε να πάει super market. Μάλιστα μου τόνισε - όπως και φαίνεται να έκανε- πως θα πήγαινε να δανειστεί από τον κουμπάρο του, γιατί τον ίδιο (τον καημένο) δεν τον είχαν πληρώσει ακόμα.
Έφυγε λοιπόν το Σάββατο το πρωί, κάνοντας μου τη χάρη, μετά από παρακάλια μου, να μου αφήσει τα κλειδιά του σπιτιού, μήπως και χρειαστεί να βγω έξω, πήρε όμως το αυτοκίνητο μου, για να πάει για ψώνια. ...
Τον περίμενα ως το απόγευμα. Άφαντος! Το μωρό χωρίς γάλα, εν τω μεταξύ. Το τηλέφωνο του κλειστό. Τα μεσάνυχτα, δεν άντεξα και αφού δεν απαντούσε στα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα μου, τηλεφώνησα και στον κουμπάρο του. Όπως μου είπε, όντως είχε περάσει το πρωί, και όντως του δάνεισε 100 ευρώ για να πάει να ψωνίσει για το παιδί.
Εκείνος εξαφανισμένος, όλο το βράδυ και την επόμενη ημέρα και φυσικά δεν απαντούσε στο κινητό του. Η δική μου ψυχολογική κατάσταση, δεν περιγράφεται. Ακόμα απορώ με τον εαυτό μου, που κατάφερα εκείνη την περίοδο, να σταθώ στο παιδί μου.
Ευτυχώς το πρωί της Κυριακής πέρασαν ο κουμπάρος του - και ο μόνος γνωστός του, που είχα γνωρίσει - με τη γυναίκα του και μου έφεραν και ένα κουτί γάλα για το παιδί και μερικά χρήματα. Μαζί και κάποιες χρήσιμες πληροφορίες για τον "λατρευτό", "αξιαγάπητο" και "στοργικό" σύντροφο μου και πατέρα του παιδιού μου.
Ο κύριος το είχε σύστημα. Όταν έβρισκε τα σκούρα, όταν άρχιζαν οι υποχρεώσεις, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Ο κουμπάρος του απορούσε που είχαμε μείνει δυο χρόνια μαζί. Είχε αρχίσει να σκέφτεται πως άλλαξε, αμ δε!
Μου είπε και άλλα, πως έφυγε με τον ίδιο τρόπο από τον πρώτο του γάμο, παρατώντας δυο παιδιά, πως έκανε φυλακή για κλοπή και αργότερα για διγαμία, πως στο ιστορικό του υπάρχουν και άλλες σχέσεις που εγκατέλειψε έχοντας αποκτήσει παιδιά. Ο γιόκας μου, με έναν γρήγορο υπολογισμό είναι μάλλον το πέμπτο παιδί του.
Κόντευα να τρελαθώ, πως γκρεμίζονταν έτσι η εικόνα του ανθρώπου μου, που μέχρι πριν από δέκα ημέρες ήμασταν μια οικογένεια και σχεδιάζαμε μαζί το μέλλον μας! Ένιωθα έναν πόνο να κατακλύζει το μυαλό και το σώμα μου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ, ούτε να νιώσω. Άρχισαν όμως να φωτίζονται αμυδρά κάποια θεματάκια από το παρελθόν, που τα παραμέριζα οικειοθελώς, ενώ θα έπρεπε να με έχουν τρέψει σε φυγή από τότε. Και πέρασαν χρόνια για να τα συνδυάσω όλα μαζί - αν και νομίζω πως ακόμα δεν έχω συνθέσει ολόκληρη την αλυσίδα - και να δω το μέγεθος της καταστροφής που μου προκάλεσε, όχι μόνο συναισθηματικά.
Τελικά η "λατρεία" απάντησε στα απανωτά τηλεφωνήματα, και του κουμπάρου του, το βράδυ γύρω στις 23:00 που είχε ξαναπεράσει για να βεβαιωθεί πως ήμουν καλά. Ζήτησε να μου μιλήσει, και με μια φυσικότητα λες και δεν είχε συμβεί τίποτα, μου περιέγραψε πως είχε περάσει τη νύχτα με δύο κουταβάκια στα πόδια, μπροστά στο τζάκι...
Τον ρώτησα γιατί μου το έκανε αυτό, τον αγαπούσα, γιατί με βασάνιζε; και μου απάντησε πως τι τα θέλω τώρα αυτά...
Ήταν μια Κυριακή! Με αποχαιρέτησε για να πάει στη δουλειά. Η εταιρεία του συμμετείχε σε μια τριήμερη έκθεση. Ήταν η τελευταία ημέρα και δεν μπορούσε να λείψει...
Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, ένιωθα τύψεις που ο καημένος έπρεπε να δουλέψει Κυριακάτικα και εγώ έμενα στη "βολή" μου. Κάνοντας τις καθημερινές δουλειές προσπαθούσα να βρω τρόπους να του κάνουμε μια έκπληξη. Όμως στο σπίτι θα έρχονταν αργά και το μωρό θα κοιμόταν. Αν πηγαίναμε εμείς εκεί; Δύσκολο εγχείρημα για μια τόσο μεγάλη απόσταση με τη συγκοινωνία, έχοντας το μωρό. Το αυτοκίνητο μου το είχε πάρει εκείνος..
Η επιθυμία μου να του μιλήσω, μεγάλωσε καθώς, υποκινούμενη από κάποιες μικρο ενδείξεις, έκανα ένα τεστ εγκυμοσύνης και ήταν θετικό! Έρχονταν και το δεύτερο μωρό μας, τόσο γρήγορα! Όπως το συζητούσαμε μια βδομάδα νωρίτερα. "Όσο πιο κοντά τόσο το καλύτερο, να ξεπεταχτούν μαζί" είχε πει...
Το μεσημέρι, προσπάθησα να του τηλεφωνήσω. Δεν απάντησε. Το απόγευμα, οι κλήσεις μου πέφταν στον τηλεφωνητή, γιατί το τηλέφωνο ήταν κλειστό. Αυτό συνεχίστηκε ως αργά το βράδυ και όπως ήταν φυσικό, κάθε σχέδιο ναυάγησε και τη θέση του πήρε η ανησυχία και η αγωνία.
Αγωνία και ανησυχία, μεγεθυμένα, καθώς η ώρα περνούσε. ..Και πέρασε πολύ ώρα!
Συμβατικά, κατάφερα να κάνω τα βασικά, που ουσιαστικά περιστρέφονταν γύρω από το παιδί και το μυαλό μου συνεχώς πάλευε να ξεφύγει από τις σκηνές φρίκης που έφτιαχνε μέσα στο φόβο. Η λογική δεν άφηνε περιθώρια. Ήταν πάντα τυπικός και επικοινωνούσε πολύ συχνά μαζί μου, ειδικά, αν χρειάζονταν να λείψει για ώρες, έστω με sms. Άρα κάτι είχε συμβεί!
Τελικά το βασανιστήριο πήρε τέλος κατά τις 3 τα ξημερώματα, που με βρήκαν με μάτια πρησμένα και κόκκινα από το κλάμα και με κρίση πανικού, στο μπαλκόνι, να προσπαθώ να αναγνωρίσω το αυτοκίνητο μου ανάμεσα στα διερχόμενα. Αφού είδα το αμάξι, να παρκάρει κάτω από το σπίτι και εκείνος να βγαίνει αρτιμελής από μέσα. κατέρρευσα. Αυθόρμητα μου βγήκε ένα ασταμάτητο κλάμα. Εκείνος, μπήκε ανέμελος και κεφάτος. Παραξενεύτηκε από την αντίδραση μου και με χαρακτήρισε υπερβολική και η διάγνωση ήταν πως με έπιανε υστερία λόγω του ότι ήμουν κλεισμένη στο σπίτι με το παιδί και τις δουλειές - εν μέρη είχε δίκιο, ήμουν θολωμένη, αν είχα ξελαμπικάρει, θα έβλεπα και άλλα πράγματα πιο ξεκάθαρα-.
Είχε δουλειά, το κινητό του κάπου είχε παραπέσει, ε, και είπιανε ένα-δύο κρασάκια με τους συνεργάτες....
Προσπαθώντας να ανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου, τον άκουγα και σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να βρει καλύτερες δικαιολογίες για την τόσο ξεδιάντροπη αδιαφορία του. Όμως, φευ! όπως και τόσες άλλες φορές, κάτι μέσα μου τον δικαιολόγησε. "Σε όλους μας μπορεί να συμβεί, μωρέ", "κι εγώ έχω ρίξει ξενύχτια στη δουλειά" ας δώσω τόπο στην οργή, άλλωστε έχω τόσο σημαντικό νέο να του ανακοινώσω...
Καθώς συνήλθα κάπως, λοιπόν και θεωρώντας πως καλό θα ήταν να βάλουμε ένα τέλος στον καβγά, αφού είναι τουλάχιστον καλά στην υγεία του, είπα να του ανακοινώσω και τα ευχάριστα.
Την αντίδραση του μόλις το άκουσε, δεν θα την περίμενα ούτε από κάποιον ξένο, που πέρασα ένα τυχαίο βράδυ μαζί του. "Τώρα αυτό γιατί μου είπες;" ή απάντηση του "ευτυχή" πατέρα. Τον κοίταξα, χωρίς να καταλαβαίνω. Ναι, εντάξει είχαμε καβγαδίσει, αλλά πάμε, προχωράμε, αλλάξαμε θέμα....
Ναι όντως αλλάξαμε θέμα. Μου είπε πως θέλει χρόνο να σκεφτεί τι θέλει να κάνει και για μια εβδομάδα, υπήρχε σαν φάντασμα στο σπίτι, εκτός από τις στιγμές που ήθελε να φάει ή να του σιδερώσω τα ρούχα.
Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες. ...Σε όλους τους μπαμπάδες που το αξίζουν και βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους.
Δυστυχώς το δικό μας παράδειγμα "μπαμπά" δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Ο δικός μας "μπαμπάς", ο πατέρας του γιου μου δηλαδή, εγκατέλειψε τον γιο του ξαφνικά, όταν ήταν εννέα μηνών. Έκτοτε, με πίεση δική μου, έβλεπε το παιδί μια -δυο φορές την εβδομάδα, πιο πολύ για καφέ, παρά ουσιαστική ενασχόληση με το παιδί. - Δεν πειράζει έλεγα, για το παιδί μετράει... Και πράγματι, το παιδί ρουφούσε το κάθε λεπτό μαζί του.
Δεν θα ξεχάσω σε ηλικία μόλις 1 έτους και 6 μηνών, που ο μικρός μου με ρώτησε ένα πρωί: " Μαμά, εσύ είσαι η μαμά μου; ...και που είναι ο μπαμπάς;"
Ήταν σαν να είχα να έφαγα ένα δυνατό χαστούκι! Τα πάντα παραμερίστηκαν, και του μίλησα για τον πατέρα του, ενθάρρυνα περισσότερες συναντήσεις τους και προγραμμάτιζα δραστηριότητες για τους δυο τους. Τα οργάνωνα εγώ, γιατί εκείνος δεν ασχολιόταν. Η προσφορά του στο παιδί ήταν μόνο η δίωρη παρουσία του και κάποια ελάχιστα χρήματα αραιά και που. Ώσπου μια μέρα αποφασίζει να φύγει εκτός Ελλάδας, για να βρει καλύτερη τύχη... για λίγο διάστημα μιλούσε τηλεφωνικά με το παιδί, κάτι που δεν μπορούσε να γεμίσει τον μικρό μας και του ζητούσε τον συναντήσει, όπως του είχε υποσχεθεί. Αντί για αυτό ο "κύριος" εξαφανίστηκε τελείως. Ο γιόκας μας ακόμα τον ψάχνει, τον ζητάει και με παρακαλάει να του μιλήσω και να του πω να έρθει...
Πονάει πολύ να βλέπω στα ματάκια του αυτή τη λαχτάρα και να μην μπορώ να του εκπληρώσω την επιθυμία. Αν και στηρίζω την σχέση μας στην απόλυτη ειλικρίνεια, μιλάω στον γιο μου μόνο με τα καλύτερα λόγια για τον πατέρα του, και είναι το μόνο ψέμα που του έχω πει, γιατί δεν θέλω να νιώσει την απόρριψη και την αδιαφορία, από τον ίδιο του τον πατέρα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα μου επιτρέψετε, λίγη από την σημερινή ημέρα να την αφιερώσω και στις μητέρες των μονογονεϊκών οικογενειών, που πρέπει να σταθούν και στις δύο γονεϊκές θέσεις και να στηρίξουν τα παιδιά τους, μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Γιατί μπορεί κοινωνικά να φαίνεται πιο αποδεκτή πλέον αυτή η μορφή οικογένειας, αλλά στην πραγματικότητα οι δυσκολίες είναι τεράστιες. Επαγγελματικά, οικονομικά, αλλά και απλά διαχείρισης χρόνου... Υπομονή, επιμονή και πολύ - πολύ αγάπη!
"Βόλτα, μαμά, βόλτα!" αυτά τα λογάκια την έβγαλαν από τις σκέψεις της. Ποιες σκέψεις δηλαδή, τις αγωνίες της προσπαθούσε να τακτοποιήσει. Ήταν Κυριακή απόγευμα και προσπαθούσε να βρει λύσεις για τις οικονομικές της εκκρεμότητες, αλλά και για τα προβλήματα στη δουλειά.
Οι ανάγκες και τα χρέη τρέχουν, σκοτώνεται στη δουλειά και της είπαν πως αν δεν πιάσει στόχο, να μην υπολογίζει σε αυτή τη θέση. Σιγά τη θέση βέβαια, να δουλεύει για 400€ το μήνα, αλλά οι ανάγκη την κρατούσε δέσμια. Όταν προσπάθησε να τους μιλήσει για την δουλειά που προσφέρει, λόγω των ελλείψεων της εταιρείας, η απάντηση ήταν αποστομωτικά παγερή. Στις πωλήσεις κρίνεσαι μόνο από τα νούμερα!
Η εβδομάδα προμηνύονταν δύσκολη, πολύ δύσκολη και δεν είχε καν το περιθώριο να ανασυγκροτηθεί σωματικά και ψυχικά.
Τώρα πάλι ο γιόκας της, φώναζε "βόλτα". Ναι, αυτό το μικράκι ήταν μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και κουράγιου. Χρειάζονταν όμως και μερικές στιγμές με τον εαυτό της. Από τότε που έφυγε ο πατέρας του, είχε αφιερωθεί εξολοκλήρου στην ανατροφή του παιδιού, τρέχοντας ασταμάτητα σε έναν μαραθώνιο προκειμένου να του καλύψει όλα τα κενά, να μην νιώσει την εγκατάλειψη ή πως υστερεί σε κάτι. Έκανε πολλούς συμβιβασμούς, σε αυτή της την προσπάθεια. Και την προσωπική της ζωή εγκατέλειψε, και με τον πρώην πάλευε να κρατήσει επικοινωνία, όσο και αν την αηδίαζε αυτό και ο τρόπος που συνέχιζε να την κοροϊδεύει κι ας ήταν το παιδί το μόνο θέμα των μεταξύ τους συζητήσεων.
Τουλάχιστον όμως, σε αυτό το επίπεδο ένιωθε πως τα είχε καταφέρει, παρά τις ανησυχίες της, το παιδί έδειχνε να μεγαλώνει απολύτως φυσιολογικά.
Ένα βλέμμα του, ένα χάδι του ήταν αρκετά για να της δώσουν φτερά. Φτερά για να βγει, να ξεφύγει από τον εαυτό της και το "τώρα" και να ζήσει μέσα από τα μάτια του.
Τον πήρε στην αγκαλιά της, του έδωσε ένα δυνατό φιλί στο μάγουλο, "που θέλεις να πάμε αγάπη μου;" τον ρώτησε.
