Ήταν μια Κυριακή! Με αποχαιρέτησε για να πάει στη δουλειά. Η εταιρεία του συμμετείχε σε μια τριήμερη έκθεση. Ήταν η τελευταία ημέρα και δεν μπορούσε να λείψει...
Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, ένιωθα τύψεις που ο καημένος έπρεπε να δουλέψει Κυριακάτικα και εγώ έμενα στη "βολή" μου. Κάνοντας τις καθημερινές δουλειές προσπαθούσα να βρω τρόπους να του κάνουμε μια έκπληξη. Όμως στο σπίτι θα έρχονταν αργά και το μωρό θα κοιμόταν. Αν πηγαίναμε εμείς εκεί; Δύσκολο εγχείρημα για μια τόσο μεγάλη απόσταση με τη συγκοινωνία, έχοντας το μωρό. Το αυτοκίνητο μου το είχε πάρει εκείνος..
Η επιθυμία μου να του μιλήσω, μεγάλωσε καθώς, υποκινούμενη από κάποιες μικρο ενδείξεις, έκανα ένα τεστ εγκυμοσύνης και ήταν θετικό! Έρχονταν και το δεύτερο μωρό μας, τόσο γρήγορα! Όπως το συζητούσαμε μια βδομάδα νωρίτερα. "Όσο πιο κοντά τόσο το καλύτερο, να ξεπεταχτούν μαζί" είχε πει...
Το μεσημέρι, προσπάθησα να του τηλεφωνήσω. Δεν απάντησε. Το απόγευμα, οι κλήσεις μου πέφταν στον τηλεφωνητή, γιατί το τηλέφωνο ήταν κλειστό. Αυτό συνεχίστηκε ως αργά το βράδυ και όπως ήταν φυσικό, κάθε σχέδιο ναυάγησε και τη θέση του πήρε η ανησυχία και η αγωνία.
Αγωνία και ανησυχία, μεγεθυμένα, καθώς η ώρα περνούσε. ..Και πέρασε πολύ ώρα!
Συμβατικά, κατάφερα να κάνω τα βασικά, που ουσιαστικά περιστρέφονταν γύρω από το παιδί και το μυαλό μου συνεχώς πάλευε να ξεφύγει από τις σκηνές φρίκης που έφτιαχνε μέσα στο φόβο. Η λογική δεν άφηνε περιθώρια. Ήταν πάντα τυπικός και επικοινωνούσε πολύ συχνά μαζί μου, ειδικά, αν χρειάζονταν να λείψει για ώρες, έστω με sms. Άρα κάτι είχε συμβεί!
Τελικά το βασανιστήριο πήρε τέλος κατά τις 3 τα ξημερώματα, που με βρήκαν με μάτια πρησμένα και κόκκινα από το κλάμα και με κρίση πανικού, στο μπαλκόνι, να προσπαθώ να αναγνωρίσω το αυτοκίνητο μου ανάμεσα στα διερχόμενα. Αφού είδα το αμάξι, να παρκάρει κάτω από το σπίτι και εκείνος να βγαίνει αρτιμελής από μέσα. κατέρρευσα. Αυθόρμητα μου βγήκε ένα ασταμάτητο κλάμα. Εκείνος, μπήκε ανέμελος και κεφάτος. Παραξενεύτηκε από την αντίδραση μου και με χαρακτήρισε υπερβολική και η διάγνωση ήταν πως με έπιανε υστερία λόγω του ότι ήμουν κλεισμένη στο σπίτι με το παιδί και τις δουλειές - εν μέρη είχε δίκιο, ήμουν θολωμένη, αν είχα ξελαμπικάρει, θα έβλεπα και άλλα πράγματα πιο ξεκάθαρα-.
Είχε δουλειά, το κινητό του κάπου είχε παραπέσει, ε, και είπιανε ένα-δύο κρασάκια με τους συνεργάτες....
Προσπαθώντας να ανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου, τον άκουγα και σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να βρει καλύτερες δικαιολογίες για την τόσο ξεδιάντροπη αδιαφορία του. Όμως, φευ! όπως και τόσες άλλες φορές, κάτι μέσα μου τον δικαιολόγησε. "Σε όλους μας μπορεί να συμβεί, μωρέ", "κι εγώ έχω ρίξει ξενύχτια στη δουλειά" ας δώσω τόπο στην οργή, άλλωστε έχω τόσο σημαντικό νέο να του ανακοινώσω...
Καθώς συνήλθα κάπως, λοιπόν και θεωρώντας πως καλό θα ήταν να βάλουμε ένα τέλος στον καβγά, αφού είναι τουλάχιστον καλά στην υγεία του, είπα να του ανακοινώσω και τα ευχάριστα.
Την αντίδραση του μόλις το άκουσε, δεν θα την περίμενα ούτε από κάποιον ξένο, που πέρασα ένα τυχαίο βράδυ μαζί του. "Τώρα αυτό γιατί μου είπες;" ή απάντηση του "ευτυχή" πατέρα. Τον κοίταξα, χωρίς να καταλαβαίνω. Ναι, εντάξει είχαμε καβγαδίσει, αλλά πάμε, προχωράμε, αλλάξαμε θέμα....
Ναι όντως αλλάξαμε θέμα. Μου είπε πως θέλει χρόνο να σκεφτεί τι θέλει να κάνει και για μια εβδομάδα, υπήρχε σαν φάντασμα στο σπίτι, εκτός από τις στιγμές που ήθελε να φάει ή να του σιδερώσω τα ρούχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου