Παγκόσμια ημέρα του Πατέρα σήμερα....
Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες. ...Σε όλους τους μπαμπάδες που το αξίζουν και βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους.
Δυστυχώς το δικό μας παράδειγμα "μπαμπά" δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Ο δικός μας "μπαμπάς", ο πατέρας του γιου μου δηλαδή, εγκατέλειψε τον γιο του ξαφνικά, όταν ήταν εννέα μηνών. Έκτοτε, με πίεση δική μου, έβλεπε το παιδί μια -δυο φορές την εβδομάδα, πιο πολύ για καφέ, παρά ουσιαστική ενασχόληση με το παιδί. - Δεν πειράζει έλεγα, για το παιδί μετράει... Και πράγματι, το παιδί ρουφούσε το κάθε λεπτό μαζί του.
Δεν θα ξεχάσω σε ηλικία μόλις 1 έτους και 6 μηνών, που ο μικρός μου με ρώτησε ένα πρωί: " Μαμά, εσύ είσαι η μαμά μου; ...και που είναι ο μπαμπάς;"
Ήταν σαν να είχα να έφαγα ένα δυνατό χαστούκι! Τα πάντα παραμερίστηκαν, και του μίλησα για τον πατέρα του, ενθάρρυνα περισσότερες συναντήσεις τους και προγραμμάτιζα δραστηριότητες για τους δυο τους. Τα οργάνωνα εγώ, γιατί εκείνος δεν ασχολιόταν. Η προσφορά του στο παιδί ήταν μόνο η δίωρη παρουσία του και κάποια ελάχιστα χρήματα αραιά και που. Ώσπου μια μέρα αποφασίζει να φύγει εκτός Ελλάδας, για να βρει καλύτερη τύχη... για λίγο διάστημα μιλούσε τηλεφωνικά με το παιδί, κάτι που δεν μπορούσε να γεμίσει τον μικρό μας και του ζητούσε τον συναντήσει, όπως του είχε υποσχεθεί. Αντί για αυτό ο "κύριος" εξαφανίστηκε τελείως. Ο γιόκας μας ακόμα τον ψάχνει, τον ζητάει και με παρακαλάει να του μιλήσω και να του πω να έρθει...
Πονάει πολύ να βλέπω στα ματάκια του αυτή τη λαχτάρα και να μην μπορώ να του εκπληρώσω την επιθυμία. Αν και στηρίζω την σχέση μας στην απόλυτη ειλικρίνεια, μιλάω στον γιο μου μόνο με τα καλύτερα λόγια για τον πατέρα του, και είναι το μόνο ψέμα που του έχω πει, γιατί δεν θέλω να νιώσει την απόρριψη και την αδιαφορία, από τον ίδιο του τον πατέρα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα μου επιτρέψετε, λίγη από την σημερινή ημέρα να την αφιερώσω και στις μητέρες των μονογονεϊκών οικογενειών, που πρέπει να σταθούν και στις δύο γονεϊκές θέσεις και να στηρίξουν τα παιδιά τους, μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Γιατί μπορεί κοινωνικά να φαίνεται πιο αποδεκτή πλέον αυτή η μορφή οικογένειας, αλλά στην πραγματικότητα οι δυσκολίες είναι τεράστιες. Επαγγελματικά, οικονομικά, αλλά και απλά διαχείρισης χρόνου... Υπομονή, επιμονή και πολύ - πολύ αγάπη!
