"Βόλτα, μαμά, βόλτα!" αυτά τα λογάκια την έβγαλαν από τις σκέψεις της. Ποιες σκέψεις δηλαδή, τις αγωνίες της προσπαθούσε να τακτοποιήσει. Ήταν Κυριακή απόγευμα και προσπαθούσε να βρει λύσεις για τις οικονομικές της εκκρεμότητες, αλλά και για τα προβλήματα στη δουλειά.
Οι ανάγκες και τα χρέη τρέχουν, σκοτώνεται στη δουλειά και της είπαν πως αν δεν πιάσει στόχο, να μην υπολογίζει σε αυτή τη θέση. Σιγά τη θέση βέβαια, να δουλεύει για 400€ το μήνα, αλλά οι ανάγκη την κρατούσε δέσμια. Όταν προσπάθησε να τους μιλήσει για την δουλειά που προσφέρει, λόγω των ελλείψεων της εταιρείας, η απάντηση ήταν αποστομωτικά παγερή. Στις πωλήσεις κρίνεσαι μόνο από τα νούμερα!
Η εβδομάδα προμηνύονταν δύσκολη, πολύ δύσκολη και δεν είχε καν το περιθώριο να ανασυγκροτηθεί σωματικά και ψυχικά.
Τώρα πάλι ο γιόκας της, φώναζε "βόλτα". Ναι, αυτό το μικράκι ήταν μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και κουράγιου. Χρειάζονταν όμως και μερικές στιγμές με τον εαυτό της. Από τότε που έφυγε ο πατέρας του, είχε αφιερωθεί εξολοκλήρου στην ανατροφή του παιδιού, τρέχοντας ασταμάτητα σε έναν μαραθώνιο προκειμένου να του καλύψει όλα τα κενά, να μην νιώσει την εγκατάλειψη ή πως υστερεί σε κάτι. Έκανε πολλούς συμβιβασμούς, σε αυτή της την προσπάθεια. Και την προσωπική της ζωή εγκατέλειψε, και με τον πρώην πάλευε να κρατήσει επικοινωνία, όσο και αν την αηδίαζε αυτό και ο τρόπος που συνέχιζε να την κοροϊδεύει κι ας ήταν το παιδί το μόνο θέμα των μεταξύ τους συζητήσεων.
Τουλάχιστον όμως, σε αυτό το επίπεδο ένιωθε πως τα είχε καταφέρει, παρά τις ανησυχίες της, το παιδί έδειχνε να μεγαλώνει απολύτως φυσιολογικά.
Ένα βλέμμα του, ένα χάδι του ήταν αρκετά για να της δώσουν φτερά. Φτερά για να βγει, να ξεφύγει από τον εαυτό της και το "τώρα" και να ζήσει μέσα από τα μάτια του.
Τον πήρε στην αγκαλιά της, του έδωσε ένα δυνατό φιλί στο μάγουλο, "που θέλεις να πάμε αγάπη μου;" τον ρώτησε.
